Elżbieta Popowska
 
Wisi nad drzwiami celi zrobiony z chleba – Krzyż…
Koi serc naszych smutki, myśli unosi wzwyż…
Kto Go zawiesił?... Nie wiem… Gdym weszła, już tu był,
Wziął mnie pod swoją opiekę, krzepił, dodawał sił…
Przestałam czuć się samą, znikł w duszy wszelki lęk,
Nasz los okrutny, twardy – dziwnie mi jakoś zmiękł.
I myślę: jakże dobrą była siostrzana dłoń,
Za celę uzbroiła w tę Wielką Świętą Broń…
Chciała ukoić serca Mocą Nadziemskich Cisz…
Sobie ujęła chleba i celi dała Krzyż…