Maria Konopnicka
 
Czy tak cisza w uchu dzwoni?
Czy gdzieś pędzi tabun koni,
Z uroszonych łąk?
Hej, wszak ci to nasz majowy
Bębenista znad dąbrowy,
Wszak to huczy bąk!
Huczy, leci, jeży wąsa,
Łbem w bermycy hardo strząsa,
Z drogi, z drogi mu!
W bęben wali, w bęben bije:
„Hej, kto słyszy, hej, kto żyje,
Wstawaj, co masz tchu!”
Zbroja na nim szmelcowana,
Żółte buty po kolana,
U ostrogi szpon.
Od rajtarii gdzieś urwany,
Bębenista zawołany,
Huczy niby dzwon.
Z leż zimowych wstają żuki,
Cne rycerstwo i hajduki,
Cała złota ćma…
W mig ryngrafy i pancerze
Lotne wojsko na pierś bierze,
A pobudka gra.
W damasceńskiej jeden zbroi,
W pręgowanej drugi stoi,
Coraz inszy strój,
Trzeci ciężkim się żelazem
Okuł cały ze łbem razem,
Na wiosenny bój.
Błyszczą hełmy, świecą spisy,
Arkebuzy i kirysy,
W środku trzmiel, jak król…
I w promieniu rusza słońca
Stutysięczna armia lśniąca
Na zdobycie pól.
U chatynki gdzieś leśnika
Rot powietrznych brzmi muzyka,
Rośnie wiosny gwar…
Stary leśnik słucha, marzy,
Jakaś łuna bije z twarzy,
Jakichś wspomnień żar.