Władysław Miniewski
 
Wśród najpiękniejszej pogody,
Jeden stary, drugi młody,
Dwóch podróżnych wędrowało.
Wtem czarna chmura okrywa nieba,
Zabłysło, zagrzmiało.
Młody rzecze: „przed burzą schronić się potrzeba:
Słyszysz, jak szumią wiatry, jak warczą potoki?
Pod ten dąb wysoki
Schronić się, lepszej wybrać opieki nie mogę”
„A ja” – odpowie stary – „ w dalszą idę drogę,
W czasie burzy czyste pole nad opiekę dębów wolę.”
I jaka była zbawienna starego porada!
Piorun uderza, dąb strzaskany pada;
I kiedy swym upadkiem młodego przywalił,
Stary zmókł, idąc polem, lecz życie ocalił.”